Norweska polityka edukacyjna opiera się na zasadzie równouprawnienia do nauki - "edukacji dla wszystkich" - które przysługuje. Obywatelom niezależnie od pochodzenia społecznego i kulturowego oraz miejsca zamieszkania w Norwegii. Rolą szkół jest krzewienie wiedzy i kultury, jak też sprzyjanie mobilności społecznej. Zapewniają też podstawy dla budowania powszechnego bogactwa i dobrobytu społecznego.


Nauczanie w norweskich szkołach jest dostosowywane do zdolności i umiejętności poszczególnych uczniów. Dla osób niepełnosprawnych lub o specjalnych potrzebach, które w przeciwnym razie nie byłyby w stanie uczestniczyć w zajęciach w zwykłej szkole, utworzono specjalnie dostosowane szkoły. Wraz ze wzrostem imigrantów zwiększa się liczba uczniów należących do mniejszości językowych. Norweska polityka edukacyjna zakłada, że należy uwzględniać specjalne potrzeby takich uczniów, aby jak najdalej pomóc im ukończyć poziom szkoły średniej, kontynuację nauki w szkołach wyższych oraz znalezienie zatrudnienia.


Wyznaczanie celów i określanie ram budżetowych dla sektora edukacyjnego pozostaje w gestii Stortingu (norweskie zgromadzenie narodowe) i rządu. Ministerstwo Edukacji i Badań Naukowych jest organem administracyjnym, który zajmuje się kwestiami edukacyjnymi i odpowiada za realizację narodowej polityki edukacyjnej. W Norwegii funkcjonuje jednolity system szkolnictwa oparty na wspólnym standardzie. W celu osiągnięcia wyznaczonych przez rząd standardów edukacyjnych wprowadzono narodowy program nauczania.


Okres obowiązkowej nauki w Norwegii wynosi dziesięć lat i obejmuje naukę na poziomie podstawowym, gimnazjalnym i średnim. Zadaniem organów edukacyjnych na szczeblu okręgu jest zagwarantowanie, aby wszyscy - dzieci, młodzież i dorośli we wszystkich gminach i okręgach - mieli dostęp do odpowiedniej dla nich formy kształcenia. Poszczególne gminy nadzorują pracę szkół podstawowych i gimnazjalnych. Nad wyższym szkolnictwem średnim nadzór sprawowany jest na szczeblu okręgu.


Sektor szkolnictwa wyższego obejmuje studia na uniwersytetach oraz w kolegiach uniwersyteckich. Podjęcie studiów jest uzależnione od ukończenia trzech lat szkoły średniej. Z wyjątkiem kilku prywatnych placówek, wszystkie instytucje szkolnictwa wyższego podlegają państwu. Mimo to wszystkie posiadają dużą autonomię w kwestiach programu naukowego i administracji.


Do momentu ukończenia szkoły średniej edukacja w Norwegii jest bezpłatna. Czesne za uczestnictwo w programach zajęć w ramach publicznego szkolnictwa wyższego jest zwykle minimalne. W 1947 roku powołano Państwowy Fundusz Pożyczek Edukacyjnych, który oferuje studentom uczelni wyższych pożyczki i granty na pokrycie kosztów utrzymania. Z dofinansowania mogą także korzystać norwescy studenci, którzy zamierzają odbyć całe, bądź część studiów za granicą.


Uzupełnieniem publicznego systemu szkolnictwa są niezależne, prywatne szkoły. Departament ds. Szkolnictwa Podstawowego i Średniego zezwala na prowadzenie tego typu szkół na podstawie określonych kryteriów jakościowych. Programy nauczania w szkołach prywatnych muszą stosować się do określonych uregulowań. Szkoły prywatne, które uzyskały zezwolenie, mogą starać się o dofinansowanie ze środków publicznych.