Norweski system szkolnictwa wyższego wchodzi w skład sieci instytucji obejmujących kraje nordyckie, Unię Europejską, Państwa Nadbałtyckie i kraje Europy Wschodniej oraz ma długą tradycję współpracy z instytucjami w krajach rozwijających się. Polityka dotycząca studentów z zagranicy przyznaje pierwszeństwo solidarności i uczestnictwu w globalnym rozwoju. Uczelnie wyższe w Norwegii chętnie przyjmują wnioski od uprawnionych studentów z całego świata. Na tym poziomie systemu edukacyjnego kształci się ponad 9000 obywateli obcych państw. Studenci z zagranicy mogą składać podania o przyjęcie na różnorakie studia licencjackie i magisterskie. Niektóre uniwersytety i kolegia oferują specjalnie zaprojektowane programy dla zagranicznych studentów. Językiem wykładowym jest na nich język angielski, a uczestnictwo w nich nie jest warunkowane stałym pobytem w Norwegii. Za studentów z zagranicy uznawani są wszyscy studenci nie posiadający zezwolenia na stały pobyt w Norwegii. Wyróżnia się trzy kategorie zagranicznych studentów: studenci samofinansujący się, studenci kształcący się w ramach programów wymiany oraz studenci uczestniczący w różnorakich programach stypendialnych. Uczestnictwo w programach wymiany i stypendialnych jest zwykle określane na podstawie państwowych i regionalnych umów dwustronnych oraz jest warunkowane spełnieniem wymogów kwotowych (odgórnie ustalone limity miejsc). Udział w wielu dotowanych programach jest ograniczony do wnioskodawców z wybranych krajów.


Warunki przyjęcia


Wszyscy studenci z zagranicy muszą spełniać takie same podstawowe kryteria przyjęcia na studia, jak studenci norwescy. Wymogi te różnią się w zależności od kraju, w którym kandydat ukończył edukację na poziomie podstawowym i średnim. Od kandydatów wymaga się zwykle ukończenia nauki na poziomie szkoły średniej. Ponadto na pewnych kierunkach obowiązują specjalne warunki przyjęcia. W niektórych przypadkach nieformalne kwalifikacje lub doświadczenie zawodowe mogą stanowić jedno z kryteriów przyjęcia na studia. Studenci wnioskujący o przyjęcie na studia magisterskie muszą udokumentować odbycie wymaganej liczby lat na studiach na poziomie uniwersyteckim.


W norweskim sektorze szkolnictwa wyższego wprowadza się nową strukturę nadawania stopni naukowych zapożyczoną z tzw. Systemu Bolońskiego. Od jesieni 2003 roku przyznawane stopnie naukowe będą obejmowały stopień licencjata (studia trzyletnie), stopień magistra (dodatkowe dwa lata) oraz stopień doktora (kolejne trzy lata). Na kilku kierunkach studenci będą kształcili się w zintegrowanym systemie pięcioletnim (magisterium). W przypadku niektórych specjalistycznych programów, takich jak medycyna, nauki weterynaryjne, psychologia i teologia będzie obowiązywać odmienna struktura stopni naukowych.

Od wszystkich studentów kształcących się na norweskich uczelniach wymagana jest dobra znajomość języka angielskiego. Studenci z zagranicy, którzy nie są rodzimymi użytkownikami języka angielskiego, muszą udokumentować swoją biegłość w tym języku. Natomiast w przypadku przyjęcia na studia licencjackie, obowiązani są oni ukończyć program przygotowawczy w języku norweskim przed podjęciem studiów, chyba że potrafią udokumentować dobrą znajomość języka norweskiego. Program przygotowawczy, który zwykle trwa dwa semestry, obejmuje kurs języka norweskiego oraz kurs wiedzy o kulturze i życiu w społeczeństwie norweskim..


Finansowanie


W norweskich państwowych uczelniach wyższych nie pobiera się czesnego, choć na większości z nich wprowadzono obowiązek uiszczania niewielkiej semestralnej opłaty rejestracyjnej. Granty na utrzymanie przyznawane są tylko zagranicznym studentom przyjętym na wybrane programy stypendialne. Studenci utrzymujący się z własnych środków muszą udokumentować, że posiadają minimum 80 000 NOK (ok. 10 000 EUR) na każdy rok akademicki.

Obywatele obcych państw należący do poniższych kategorii mogą starać się o przyznanie pożyczek studenckich lub stypendiów z Państwowego Funduszu Pożyczek Edukacyjnych: obywatele państw nordyckich, obywatele państw należących do EOG, obywatele krajów Europy Środkowej i Wschodniej oraz krajów rozwijających się, uchodźcy polityczni oraz osoby, którym zezwolono na pobyt ze względów humanitarnych, imigranci