Przemysł naftowy odgrywa w Norwegii bardzo ważną rolę. Zapewnia jedną trzecią dochodów państwa (dane za rok 2005). W firmach sektora naftowego zatrudnionych jest około 80.000 pracowników. Jest też on ściśle powiązany z innymi gałęziami przemysłu. Norwegia jest trzecim na świecie państwem pod względem wielkości eksportu ropy naftowej i gazu. W budżecie narodowym na rok 2006 wartość pokładów ropy naftowej na norweskim szelfie kontynentalnym określono na poziomie 4.210 miliardów NOK. Do tej pory wydobyto niespełna jedną trzecią z norweskich zasobów ropy naftowej. Poziom aktywności na norweskim szelfie kontynentalnym jest wciąż bardzo wysoki. W roku 2005 wyprodukowano 250 milionów metrów sześciennych ekwiwalentu olejowego. Jest to wartość równa rocznemu zapotrzebowaniu ponad 100 milionów norweskich gospodarstw domowych.


Po ponad 40 lat produkcji gazu i ropy naftowej prowadzonej na morzach, na których panują jedne z najgorszych warunków pogodowych na świecie, Norwegia zdobyła wiedzę i doświadczenie niezbędne do eksploatowania złóż ropy w wydajny i bezpieczny sposób. Gromadzenie doświadczeń związanych z przemysłem naftowym stanowi ważny element norweskiej polityki prowadzonej w tym właśnie sektorze. Początkowo Norwegia polegała głównie na wiedzy zagranicznych firm, lecz dzisiaj jej własny przemysł naftowy jest bardzo dobrze rozwinięty i cieszy się konkurencyjną pozycją na rynku międzynarodowym. Dotyczy to nie tylko spółek naftowych, lecz również sektora dostawców oraz instytucji badawczych. Przemysł gazowo-naftowy korzysta również z innowacji oraz technologicznego postępu w innych norweskich sektorach przemysłowych.


Norwegia pragnie cieszyć się pozycją lidera zarówno w dziedzinie technologii jak i środowiska naturalnego. Zapewnienie, że sektor naftowy nie stwarza zagrożeń środowiskowych jest bardzo ważnym zadaniem. Wysiłki zmierzające to ustanowienia łańcucha wartości CO2 są ważnym krokiem naprzód w tej właśnie dziedzinie.


Norwescy dostawcy odgrywają aktywną rolę w większości ogniw łańcucha wartości – od wydobycia i rozwoju po produkcję, przetwórstwo i transport. W wielu dziedzinach należą oni obecnie no światowych liderów. Spółki-dostawcy mają swe siedziby we wszystkich powiatach kraju, zaś działalność przemysłu naftowego prowadzona na szczeblu lokalnym i regionalnym ma często istotny wpływ na rejony kraju, które nie są zwykle kojarzone z tego typu przemysłem.


Władze kraju realizują aktywną Strategię na rzecz Dalekiej Północy, której celem jest wzmocnienie współpracy międzynarodowej i wspieranie międzynarodowej wymiany doświadczeń. Skoncentrowane i długofalowe wysiłki prowadzone na Dalekiej Północy wywrą również pozytywne skutki na odosobnione rejony kraju.


Norweska technologia cieszy się dobrą międzynarodową reputacją, zaś znaczący norwescy dostawcy technologii podwodnych cieszą się pozycją liderów na rynku światowym. Wartość ich rocznego eksportu szacowana jest na poziomie kilkudziesięciu miliardów koron.


W roku 2007 ruszy produkcja w dwóch dużych fabrykach gazu. W każdej z nich zastosowano światowej klasy, pionierskie rozwiązania technologiczne.


Snohvit to pole gazowe znajdujące się w Basenie Hammerfest na głębokości 340m. Zawiera ono kondensat i położoną pod nim warstwę roponośną. Obiekt składa się z 19 odwiertów produkcyjnych oraz odwiertu do wprowadzania CO2. Dostępne pokłady gazu równe są 160 miliardom metrów sześciennych. Nieprzetworzony strumień z odwiertu kierowany będzie poprzez długi na 160 kilometrów rurociąg do Melkoya, gdzie gaz zostanie przetworzony i schłodzony do postaci płynnej (płynny gaz ziemny – LNG). Zawarty w gazie dwutlenek węgla zostanie wydzielony i odesłany z powrotem na pole wydobywcze, w celu ponownego wprowadzenia do złoża. LNG będzie transportowany na rynki zbytu przy pomocy statków.


Złoże Ormen Lange położone jest na głębokości od 800 do 1.100 metrów, u wybrzeży środkowej Norwegii. Zawiera ono 375 miliardów metrów sześciennych gazu. Zaplanowano tam wybudowanie 24 ujęć, które zlokalizowane będą na 4 płytach na dnie morza. Nieprzetworzony urobek będzie transportowany dwoma wielofazowymi rurociągami do znajdującej się na brzegu przetwórni w Nyhavna, gdzie gaz zostanie osuszony i sprężony. Następnie, przy pomocy najdłuższego na świecie morskiego rurociągu eksportowego, przesłany zostanie na odległość 1.200km do Wielkiej Brytanii.